ارتباطات شناخته شده و ناشناخته ی بین COVID-19 و دیابت
7 مه 2020 – موضوعات مربوط به COVID-19 و اطلاعات همه گیری، با انتشار مقالات بالینی و پیش بالینی مختلف در مجلات گوناگون هر روز به سرعت در حال تغییر و تحول است. در اینجا ، ما ارتباطات شناخته شده و ناشناخته ی بین دیابت و COVID-19، را با تمرکز بر سه سوال بالینی مربوطه خلاصه می کنیم.
چگونه دیابت بر خطر ابتلا به COVID-19 تأثیر می گذارد؟
درست مانند سایر بیماریهای تنفسی، از جمله آنفولانزای A ، به نظر می رسد که دیابت خطر ابتلا به COVID-19 را افزایش می دهد، اگرچه تاکنون هیچ مطالعه ای برای مقایسه ی شیوع COVID-19 در افراد با و بدون دیابت برای حمایت از این پیش بینی، منتشر نشده است.
مطالعات متعددی از چین، ایتالیا و ایالات متحده نشان داده اند كه دیابت خطرات ناشی از عوارض شدید COVID-19 و مرگ و میر را افزایش می دهد. یک مطالعه ی چینی، میزان مرگ و میر مبتلایان به دیابت(7.3 درصد) را بعد از مبتلایان به بیماری قلبی عروقی (10.5 درصد) ؛ بالاترین نرخ در بین مبتلایان به بیماریهای هم آیند، گزارش نموده است.
اگرچه چندین سوال در مورد مکانیسم های مسئول افزایش شدت COVID-19 در مبتلایان به دیابت مورد بررسی قرار گرفته است(اختلال عملکرد سیستم ایمنی، ارتباط با بیماری های هم آیند دیگر نظیر فشار خون بالا یا چاقی، ارتباط با عوارضی مانند CVD یا نفروپاتی)، مهمترین سوال بالینی برجسته در ذهن ما این است: چه چیزی در دستیابی به کنترل قند خون بهینه در عفونت COVID-19 و شدت آن نقش دارد؟ یعنی آیا بهبود کنترل قند خون (به صورت معمول در محیط سرپایی یا به صورت سختگیرانه در هنگام بستری) منجر به پیشگیری اولیه از عفونت COVID-19، یا کاهش عوارض و مرگ و میر آن می شود؟
قابل ذکر است، تجزیه و تحلیل داده های اخیر از بیماران بستری مبتلا به COVID-19 نشان می دهد میزان مرگ و میر و مدت زمان بستری کسانی که در مدت اقامت در بیمارستان به هایپرگلیسمی مبتلا شدند، اما قبل از بستری هیچ شواهدی از دیابت نداشتند، بالاتر است. به طور مشابه، مقاله ی قبلی ارتباط مستقیمی را بین گلوکز ناشتا در افراد بستری در بیمارستان و شدت آنفلوآنزای H1N1 نشان داده بود.
سؤالی که در مورد دیابت نوع 1 و نوع 2 باید بیشتر مورد بررسی قرار گیرد این است که آیا هایپرگلایسمی حاد واقعاً یک عامل علیتی مستقل است یا به سادگی نشانه ای از افزایش شدت و مرگ و میر ناشی از COVID-19 است؟
تحقیقات بیشتر در مورد اثر (یا حداقل ایمنی) داروهای رایج دیابت در رابطه با عفونت COVID-19 مورد توجه بالینی قرار گرفته است. به طور خاص، ACE2 و DPP-4 به عنوان گیرنده های کورونا ویروس و یک ویروس مرتبط با آن شناخته شده اند. تا حدی اطمینان در مورد ایمنی مهارکننده های ACE و مسدود کننده های گیرنده ی آنژیوتانسین برای بیماران بستری در بیمارستان به دلیل COVID-19، توسط انتشار مطالعات گذشته نگر، اخیرا حاصل شده است.
خلاصه ای از نتایج بالینی این مطالعات نشان می دهد که ارائه دهندگان خدمات بهداشتی باید به دنبال پیروی از دستورالعملهای معمول مدیریت دیابت باشند و بیماران خود را به پیروی از اصلاحات شیوه زندگی در محدوده ی این قرنطینه، به همراه پیروی از داروها ترغیب کنند. علاوه بر این، این امر ما را راهنمایی می کند تا به افراد دیابتی در مورد خطر بالقوه بالاتر آنها برای COVID-19 شدیدتر، مشاوره دهیم و بر اقدامات پیشگیرانه ی بهداشت عمومی مانند بهداشت دست، فاصله گذاری اجتماعی، پوشیدن ماسک و غیره مجدداً تأکید کنیم.
چگونه این بیماری همه گیر می تواند بر مدیریت دیابت تأثیر بگذارد؟
تعطیلی بسیاری از مطب ها و کلینیک ها در سراسر جهان برای مراقبت حاد بیماری هایی غیر از COVID ، همگان را با مشکلات جدی روبرو کرده است، و بسیاری از روش های انتخابی و جراحی ها به تعویق افتاده است.
چندین گزارش حاکی از آن است که افراد به دلیل نگرانی از عفونت COVID-19 یا ظرفیت بیمارستانها، به موقع برای مراقبت های بهداشتی نمی توانند مراجعه کنند. تعطیلی مراکز بهداشتی بر مراقبت های حاد توسط کلینیک های جامعه تأثیر گذاشته و منجر شده است که بیماران دیر به بخش های اورژانس مراجعه کنند (مثلاً حمله قلبی، سکته مغزی، کتواسیدوز دیابتی، کمای هایپرگلایسمی، سلولیت ، گانگرن).
این وقفه در مراقبت حاد در دیابت، ممکن است بعد از هر موج بعدی از عفونت COVID-19 که در سال آینده پیش بینی می شود، مجددا ایجاد شود. علاوه بر قطع مراقبت های حاد، تغییرات مربوط به COVID در الگوهای مراقبتی، همواره تأثیر منفی در مدیریت جامع دیابت از جمله کنترل متابولیک، رفتارهای خود مراقبتی و خودمدیریتی خواهد داشت.
وسعت امواج عفونت COVID-19 و تأثیر آنها بر مراقبت حاد یا مزمن ممکن است در بین کشورها متفاوت باشد و با تجزیه و تحلیل سیستم های ملی بهداشت باید به دقت مورد بررسی قرار گیرد.
نهایتا این که وقفه در مراقبتهای بهداشتی معمول، شامل عدم مراجعه ی حضوری به سیستم های بهداشتی و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی را می توان با استفاده از فناوریهای مجازی و رویکردهای نوآورانه تیمی برای دیابت، برطرف و جبران نمود.
آیا بیماران مبتلا به دیابت برای تحقیقات واکسن COVID-19 در اولویت قرار دارند؟
بسیاری بر این باورند که واکسن COVID-19 نوری در انتهای یک تونل طولانی است. بر اساس ارتباط احتمالی بین COVID-19 و دیابت، شاید مبتلایان به دیابت جزء اولین افراد برای دریافت واکسن باشند.
در حال حاضر آزمایش های ایمنی واکسن در بسیاری از کشورها در حال انجام است، کارآزمایی ها برای اطمینان از اثربخشی واکسن ها باید با اولویت بر روی افرادی که در معرض خطر عفونت شدید قرار دارند، مانند افرادی که سن بیشتری دارند یا به بیماریهایی مانند دیابت و CVD مبتلا هستند- انجام گردد تا بتوان به طور بالقوه جدول زمانی توسعه ی واکسن را تسریع و ایمنی و اثربخشی آن را در این گروه های پر خطر اثبات کرد. هنگامی که واکسن تأیید شده ای در دسترس قرار گیرد، ممکن است اولویت با واکسیناسیون گروه های پرخطر، از جمله کارمندان مراقبتهای بهداشتی و بیماران قلبی عروقی و دیابتی، باشد.
منبع:
https://www.medscape.com/viewarticle/929904